ประโยชน์: การใช้เทคโนโลยีอินเทอร์เน็ตของสรรพสิ่ง (IoT) สำหรับการติดตามอุปกรณ์ช่วยให้สามารถเก็บข้อมูลและวิเคราะห์ได้แบบเรียลไทม์ ทำให้สามารถระบุจุดคับขันในการผลิตได้อย่างรวดเร็วและปรับแผนการผลิตได้ทันท่วงที

ความแตกต่าง: วิธีการแบบดั้งเดิมพึ่งพาการติดตามด้วยตนเองและการตรวจสอบเป็นระยะ ส่งผลให้เวลาตอบสนองช้าและการแก้ปัญหาล่าช้า

ประโยชน์: การใช้การวิเคราะห์ข้อมูลขนาดใหญ่ช่วยให้เข้าใจแนวโน้มตลาดและความต้องการของลูกค้า ทำให้สามารถตัดสินใจผลิตและขายได้อย่างแม่นยำยิ่งขึ้น

ความแตกต่าง: วิธีการแบบดั้งเดิมพึ่งพาประสบการณ์และสัญชาตญาณ ซึ่งอาจนำไปสู่การตัดสินใจที่มีอคติและโอกาสที่พลาดไป

ประโยชน์: การทำให้การทำงานซ้ำซาก เช่น การประมวลผลคำสั่งซื้อและการจัดการสินค้าคงคลังเป็นอัตโนมัติช่วยลดความผิดพลาดของมนุษย์และเพิ่มประสิทธิภาพ

ความแตกต่าง: การจัดการแบบดั้งเดิมมักต้องการการจัดการด้วยตนเอง ซึ่งใช้เวลานานและมีแนวโน้มที่จะเกิดความผิดพลาด

ประโยชน์: การจัดตั้งระบบการจัดการห่วงโซ่อุปทานช่วยให้สามารถมองเห็นทุกขั้นตอนตั้งแต่การจัดหาวัตถุดิบจนถึงการส่งมอบผลิตภัณฑ์สุดท้าย ซึ่งเพิ่มความโปร่งใสและความร่วมมือ

ความแตกต่าง: วิธีการแบบดั้งเดิมมักไม่สามารถให้มุมมองที่ครบถ้วนเกี่ยวกับห่วงโซ่อุปทาน ส่งผลให้การสื่อสารไม่ดีและเกิดความล่าช้า

ประโยชน์: การนำระบบ CRM มาใช้ในการจัดการข้อมูลลูกค้าและการสื่อสารช่วยเพิ่มคุณภาพการบริการและเสริมสร้างความภักดีของลูกค้า

ความแตกต่าง: วิธีการแบบดั้งเดิมมักพึ่งพาการสื่อสารทางอีเมลและโทรศัพท์ ทำให้มีโอกาสสูญหายของข้อมูลและจัดการได้อย่างเป็นระบบได้ยาก

ประโยชน์: การใช้เครื่องมือดิจิทัลเพื่อติดตามการใช้พลังงานช่วยให้สามารถปรับการใช้พลังงานในกระบวนการผลิตได้อย่างเหมาะสม ลดต้นทุนและส่งเสริมความยั่งยืน

ความแตกต่าง: วิธีการแบบดั้งเดิมขาดการติดตามที่เป็นระบบ ทำให้การจัดการพลังงานอย่างมีประสิทธิภาพเป็นเรื่องท้าทาย